wyważ te drzwi do cholery
pukim leże, grasują
temperując właściwie myślami ołówek
by i to miało sens
gdzieś daleki
zgrupowanie nadmorskiej przestrzeni II
z jezdni uciekaj prędko bo piasek w stopy woła
grymaśnie sporządzono kilka zawiłych kostek
miło było chytać odpoczynek w garść
rysujące tory z polami więzów i drzewa spomiędzy
błyskające swym cienistym konturem
ponieważ kontrast się znów wyostrzył
noc na dużym szklanym dworcu pełnym niemców
biegnąc po kondygnacjach kolejnych ciekawości
i pusząc dym w troskach o piękno ojciźny
koło dziewiątej wychodzimy na plaże
kładę na piasku siebie i
po czym hejnał mi z rynku
bursztyn, tego jeszcze nie było
gra nie mała
wchodzi w cele
na dwa
grozi uwięzienie
(za duże słowo)
chyba
wszystko niepewne
jak grunt się kołyszę
drzewa znów mi drogę otwierają
że sama
nie może
Subskrybuj:
Posty (Atom)