minotaur

z fali

się na róg odbić

po kamienistym dnie

poobraca

rozluźni i dotyka

a myśli o kimś innym

oponenta komponenta

w sierść się okłada

sygnał startu

w labiryncie marzeń

u wujka już majster

wydycha

kolarz w swym stroju

zew bez swego pragnienia

miara z wyłączoną liczbą

kreda która się nie kruszy

wyjątkowo teraz trzeba basenu

widać dno 

jesteś ograniczony

odezwji się w sposób właściwy

klaruj

miary

a instynkt niebezpieczny

apostrof

komunikat o otwarciu mostu zwodzonego

gdzie ktoś dalej na środku stoi

to będzie ciekawy wybór

parawanik na dobro

osłania ale kontur widać

idę dumnie bo mogę

w faktyczności unieść się półkę wyżej

bezcelowość wiecznego unoszenia swoich myśli

wieczna potrzeba unoszenia siebie ponad

zgrabnie ułożone w praktyczną metodę

no i już prawie na mecie stoję

ale nie chce przekraczać tego miejsca

było tu dobrze

ta myśl była piękna

budowała mnie

nieustannie

wywar

unosi się

czuć, nie trzeba mówić

nie rozłożę w otwarty sposób dłoni - powatrzam codziennie

a i tak na palcach liczę

gromadę elementów wzbudzających

każdy popęd chamujący

kolejny dzień przeczący

założenie, takie długodystansowe rzec można

tak i tu o to się kruszy, rozbija - można precyzyjniej

nie chcę czuć ruchu

co jeśli znowu stanie w drzwiach

niedaleko w końcu

i powie że chce jeszcze raz

i jeszcze

i potem domieszkę perfum zostawi

nieśwaidomie

upuści tak we framudze

gnuśny ten pył sam w sobie

to jest w połowie

tak jak wypuszczasz dym a on wraca

do płuc

czas oczekiwania

płachta wstydu ciepłogorzkiego

konturu, że jest

tylko poczekalnią uratuje

nie zaangażowanie, zawieś to

hydrałlika nie wyciąga

obojętne mi to i tak

skruszył jeszcze żeby było

umilając tą ułudę - tu najszybciej

dojechać

jest wiosna

klasztor i wiatr

na ołtarzu znów 

ciało pocięte

nie zostawiłem podpisu

pod zaświadczeniem, że się nie zgadzam

nie zostało dodane do porozumienia,

że jak chcę to mogę

dlaczego te słowa?