szeregówka

chyba nie wiem nie mogę

kolejna z rzeczy spojrzeń pewna

odpowiedź nikła już rzec rzeź usta szybko

chyba

z gęstwin znanych juz tobie zranionych uczuć spadek

gdzie ułuda pręży spierzchnięte teraz usta

że znasz zalążek historii kolejnej teraz

nie wiem

rozdroża moich wypowiedzi prowadzą pewien próg nad

progi znów widzisz pod górkę

nie chce nie łyka odpowiedzi

gometryczy zakres

min i obowiązków

nie mogę

przecież ma ładny uśmiech zaradny pod arkadami stoi

zawoja walec

pod ręce kolejnych krzeseł tańczysz jeszcze chwilę

obróć zobaczmy uśmiech

skąd twe oczy zrodzone

i tak w kółko

nie ma kaftanów

granty spadając granatem nocy granatów

szyba nie pękła tym razem od decybeli

a jej oczy nie domagają się niczego

on już nie wróci

choć falstarty

rezygnacją ze stanem wypowiedzenia - myśli

czuje

frapuje się na każdą możliwą okazję

drgnij jeszcze raz żeby czuć odpływ

jego delty dotyk dopełnień

szybkie leżenia

i białe wyżyny

pierwszych słów elektronicznego

bez tabletek

krosna pełne bólu

oszuści z białymi zębami

gniecie mnie moja naiwność

wizerunek mylącego się człowieka

pęka od skojarzeń

mimo wrażeń

zawsze słucha

odprawa

gdybyś już się odzywać 

przestał wypowiadać wrażeń

jak zamknięty mechanizm

oparty na zwykłym już dalej

przypominać i wyrywać

znaczenie na przekór własnej 

nie dotkniętej wcześniej kataklizmem

masce społecznej i wyrażeń

znów oponent

groźny i niewierny

sztywna twarz twa

jak pomruk jesiennej nocy

która odpowiada znów

błyskiem oka

na zewnątrz siebie i

wrażeń znowu spad

jedna skała lodowa

spada

odpycha fale swoim ciężarem