po terapii

zostajesz zjedzony przedyktowanym już wcześniej przepisem

zryty ten stan bezwzględnego deptania swojego mniemania

szyty na miarę frak już nie pasuje nawet jeśli jest w kolorach

mango

znajduję się teraz na punktach zwrotnych przesycenia dnem

dostosowawszy do siebie wiele elmentów istotnych

korek wydusił się z szyiki strącając czarny kieliszek z

malinami

widząc łzy lasu i szelest ich opadania delikatnym wrzaskiem

zdusiwszy mętne podniebienia już wcześniej idącej nierozwagi

zbiegłem po grzbiecie niezważając że wpadnę po łokcie w 

marakuję

sądzimy iż platynowa góra

rozwiąże kilkanaście wątpliwości

łudząc się że wariant będzie

jeden

gruzy

ktoś wszedł

w butach brudnych

uśmiech butny

ale wierzy w jeden

zawinięty w błoto

dziecko się staje

chciałby co wie - robić

a nie szukać materii rzeczy niestałych

cały czas cudzo

myślac o innej

wieje w wiatr słodki

puki dym mój wartki

po co te stada płomienne w nazwie

tylko stoją

gry te bolą

nie podoba mi się

zawinięty bo późno

wybrzeżem jesiennym tęten krok wybiera

kilka domów w zachodzie ale nietutejszych

jakiś sklep hopperowski się przewija, arabka idzie

śle swój rzut włosem pierzystym

obcość stanów zjednocznych pustkę zamkniętego osiedla wybiera

mija młodych i się zaprzyjaźnia

wymieniają zgrabne zdania 

blond łania się zapala

podchodzi arab skuszony pomysłem kradzieży

chcę rzucić butelką ale nie wierzy

że przecież grawitacja akurat ten moment wyłącza

nowoczesne centra przestrzeni miejskich łuskają gałki

system pasów, świateł i młodych ludzi kolejnych

przechodzą korytalnym muzeum, zatrzymuję się 

zielone ciastko i jej galaretka porząda

dzięki temu odzyskałem buty

chciałem wyjść ale myśl - kocha człowieka edenu -

postawiła mnie przed egzaminem czy potrafisz wybrać

stopę, która ruszy w daną stronę?

w dwudziesty pierwszy wieka wkracza

coraz bardziej się krochmali

i wydaję się że do stali bliżej

jednak sprawa się złuszcza

a tu chleb trzeba wyłuszczać

mam na imię dawid

gdzieś się spotyka

ze sobą trzon lasu widok żyda utwierdza

przebijać łamać i zza szyby machać

puki czas twój

i chrobrego się boi

nie ma drugiej

i nie ma też drugiego

wydając wszelkie oznaki

utopiłem się szybko

wystawiam szeroko oczęta swe niepewne

grymasząc puszczą sowitą

policzki wyżej unosząc

to tu jestem

lustro witkacego

zatem nie słyszysz 

no dobra dobra

postawił przeto jedno

a się odbiła wielość

rozdaję trzydziści

a zyskuję piętnaście

bytowanie

to tylko w twojej głowie

ołowianie mistrza

nie zakochasz się w tramwaju

ani na chodniku

nie otwieraj oczu

potwierdzam

gryzę warki i

habitu szukam sens

doskonale wiemy

jak to się robi

gdzie most łączy

i rzeka rozdziela